Rozdział 17 - "JAK ŁADNIE PACHNIE!"

( Anabeth )
Ze świstem zaczerpnęłam powietrza, kiedy coś twardego zderzyło się z moją głową. Wszechogarniająca ciemność zawładnęła moim umysłem. Jak przez mgłę pamiętałam czyjś piskliwy śmiech. Z omdlenia wybudziłam się nieprawdopodobnie szybko. Dostałam mocnego kopniaka w brzuch. Wiedziałam, że moim katem jest ktoś bardzo niebezpieczny. Wiedziałam, że chce mnie skrzywdzić. Rzuciłam się do ucieczki. Zamrugałam powiekami mając nadzieje, że podwojony obraz zleje się w jedność. Chciałam krzyknąć, ale szok nie pozwalał mi otworzyć ust. Biegłam najszybciej jak tylko umiałam, ignorując palący ból mięśni. Słyszałam za sobą przytłumione odgłosy pościgu wiedziałam, że prześladowca się zbliża , ale nie dawałam za wygraną. Instynkt nakazywał mi się bronić. Moje nogi zaplątały się o siebie. Nie dałam rady utrzymać równowagi. Upadając czułam, że to mój koniec. Intuicja podpowiadała mi, że muszę podnieść się z ziemi, ale nie pamiętałam w jakim celu. Różno-kolorowe plamki migotały mi przed oczami. Usiłując pokonać senne zamroczenie, które spowijało moje myśli uszczypnęłam się w prawe ( ??? ) ramię. I, wtedy ktoś (o matko to syn szatana!!!) przytknął mi do nosa białą szmatkę nasączoną jakimś ... Och, jak ładnie pachnie! Wdech. Zamknęłam oczy rozkoszując się tym zapachem... Wydech. ...Był taki piękny... Wdech. ...Nie chciałam... Wdech. ...Czego właściwie ja nie chciałam? Wydech. Osunęłam się w ciemność. Wdech...
Wydech...


                                                                           ***

Domyślałam się gdzie mogę się znajdować. Piekło! Ale... za jakie grzechy?
Czułam, że coś mi grozi. Wykrzywione pod dziwnym kątem i związane ciasno na plecach ręce bolały tak bardzo, że musiałam otworzyć oczy. Oślepiona rudym blaskiem pochodzącym od płomieni, które torturowały zmarłych przymknęłam je ponownie.
- Nie bój się - Usłyszałam przed sobą głos , który kiedyś już słyszałam. Próbując się skupić zmarszczyłam brwi.- Płomienie cię nie dosięgną. - zaśmiał się złośliwie - Ponieważ jeszcze żyjesz - położył znaczny nacisk na słowie: Jeszcze, co przeraziło mnie tak bardzo, że zamarłam w bezruchu. Mój oddech znacznie przyśpieszył co nie uszło uwadze mojego kata - Ojojoj nie denerwuj się tak, szlachetny Mikey zapewne cię uratuje. - powiedział sarkastycznie.
-Pieprz się - usłyszałam słowa które wydobyły się z moich ust choć nie powinny. Szaleńczy błysk w jego oczach wskazywał na to,  że tymi słowami bardzo go rozwścieczyłam...

                                                                       ***

Przeczytałeś? Skomentuj!
Nie przeczytałeś? Czytaj!


Podobało się ? Dołącz do członków tego bloga ( na samej górze )....