Rozdział 10 - księżycowa córka ... !

Wpatrywałam się w nich nic nie rozumiejąc . Z jednej strony byłam ciekawa co mają mi do powiedzenia, z drugiej bałam się tego co mogę usłyszeć ... Kathy wpatrywała się we mnie pytająco :
- Przyjdziesz ? - Niepewnie skinęłam głową . Jej okrągła twarz została rozświetlona przez promienny uśmiech.
- Świetnie ! - wykrzyknęła entuzjastycznie , w odpowiedzi mruknęłam pod nosem , coś czego sama nie zrozumiałam . Kathy otwarła usta, żeby  powiedzieć coś ponownie .Starając się zachować pełną gracje wyminęłam ją i szybkim tempem weszłam do szkoły. Ku mojemu niezadowoleniu lekcje mijały nadzwyczaj szybko . Skrzywiłam się uświadamiając sobie, że z każdą minutą (, a nawet sekundą ) przybliżam się do spotkania z ... wampirami ! Podskoczyłam na drażniący dźwięk dzwonka ogłaszający koniec ostatniej lekcji . Jęknęłam, po czym podniosłam się z miejsca .Zaskoczyło mnie to , że przed budynkiem stał Mike'y. Opierał się o obskurną ścianę szkoły z której schodziła już jasno-niebieska farba.
- Co tu robisz? - zapytałam głosem obrażonej księżniczki.
- Upewniam się, że się nie zgubisz - uśmiechnął się do mnie tak, że moje płuca skurczyły się do mikroskopijnych rozmiarów . Nie mogłam nie odwzajemnić uśmiechu .

Z perspektywy Mikey'a


Jej uśmiech sprawiał, że uginały się pode mną kolana . I, choć wiedziałem, że mogę zrobić jej krzywdę nie potrafiłem jej do siebie zniechęcić ...Była ... Była jak ... Ach, nie da się jej opisać!
Cieszyłem się jej widokiem jak małe dziecko z nowej zabawki. Chłonąłem każdy detal , każdy najmniejszy szczegół jej ślicznej twarzy.
- a ,  więc... - zaczęła niepewnie idąc w stronę lasu - opowiedz mi coś o życiu wampira... jak to się stało, że, nim jestem ... Nie pamiętam, żeby mnie jakiś ugryzł...
Jej kamienna twarz sprawiła, że wybuchnąłem niepohamowanym śmiechem
- Zwykły człowiek nie może, nim zostać ... - powiedziałem pomiędzy kolejnym parsknięciem - Od urodzenia miałaś to w sobie... Aby uaktywnić w tobie wampirzą moc trzeba cię ugryźć .- UCH... jak kusząca była ta myśl .... - Teraz ja zadam ci pytanie... Jak to się stało, że trafiłaś wczoraj do lasu ? - Jej niebezpiecznie brązowe oczy rozszerzyły się. Wydawała się być zmieszana...
- Słyszałam coś ... Głosy , szepty ... wołały mnie ! - Uniosłem brwi ... - Głosy ? - skinęła głową
- Na początku szeptały, a gdy byłam już w lesie krzyczały tak głośno, że ... nie mogłam tego znieść ... Zemdlałam ... - ostatnie słowo wyszeptała tak cicho, że z początku go nie zrozumiałem ... I, wtedy to do mnie doszło.... Anabeth była ... pół wampirem a pół... Księżycową córką ... !