Rozdział 15 - potwór

W pierwszym odruchu świadomości stwierdziłam, że jestem zamknięta w trumnie. Nieżywa . Bezbronna . Dopiero nieco później doszło do mnie, że znajduję się w wyjątkowo ciasnym pomieszczeniu . Z trudem łapałam powietrze , jakby po długim zanurzeniu pod wodą . Pokręciłam głową równocześnie otwierając oczy . Zmrużyłam oczy niemal oślepiona nagłą jasnością . Leżałam w wyłożonym ciemnym granitem holu z pomalowanymi na równie ponure kolory ścianami . Rozglądając się po pomieszczeniu odniosłam niejasne wrażenie, że przestrzeń została urządzona po spartańskiemu , nie można jednak było powiedzieć, że nie robiły wrażenia .
Drapiąc się po udzie  zauważyłam, że mam na sobie jedynie czerwoną podkoszulkę . Czułam się jak szmaciana lalka . Na myśl o tym, że ktoś mógł widzieć mnie nagą na policzki wypełzł gorący rumieniec . Naciągając koszulę do kolan wstałam . Widząc dziesiątki drzwi zastanawiałam się dlaczego nie jestem w jednym z nich tylko tutaj .
Pośpiesznie zwiedziłam salę : była ciasna, ale bardzo długa .Przystanęłam, by podziwiać piękny olejny obraz.
Zostałam porażona bogactwem barw i ekspresją detali .
Portret uchwycił starą kobiecinę o długich siwych włosach. Wyraz jej twarzy był bardzo surowy i poważny.
Jej wielkie oczy były niczym dwie brązowe monety. Niemalże czułam ciepło jej spojrzenia na swoim ciele .
- Robi wrażenie prawda ? - podskoczyłam na dźwięk nieznajomego głosu. Odwróciłam się .
Wysoki chłopak o niebieskich oczach przypatrywał mi się z zainteresowaniem .
Milczałam . Nie mogłam oderwać wzroku od jego niesamowitej twarzy którą okalały brązowe lśniące loki .
Chłopak przejechał opuszkiem palca po ramie obrazu i uśmiechnął się .
- Czasami myślę, że jest prawdziwa . Wierze, że obserwuje nas i chroni przed szatanem i jego dziećmi. - wzdrygnęłam się, kiedy zdałam sobie sprawę z tego, że pożera mnie wzrokiem po ciele rozproszyła się gorąca energia.
- Jesteś głucha czy co ? Szacunek do drugiej osoby nie podpowiada ci, że powinnaś się odezwać ? - w jego głosie pobrzmiewała irytacja pomieszana z rozbawieniem .
- Ja... ja ... no, bo ja ... - nie mogłam się wysłowić .
Chłopak wybuchnął śmiechem . Ja również uśmiechnęłam się pod nosem .
- Gdzie ja jestem ? - zapytałam z trudem . Nie wiedziałam czemu tak się przy, nim jąkam . Co prawda był BARDZO przystojny, ale ... nikt (nawet Mikey) nigdy tak na mnie nie działał . Od nieznajomego promieniowała energia jakiej jeszcze nigdy nie czułam.
Przystojniak uniósł brwi .
- Nie wiesz ?
Przecząco pokręciłam głową .
- Akademia istot nadprzyrodzonych ... - seksownie uniósł kąciki ust . - Naprawdę ci to nic nie mówi ?
Znów zaprzeczyłam .
Na jego twarzy malowała się litość .
- A wiesz przynajmniej z jakiego gatunku pochodzisz ?
- Jestem wampirem . - powiedziałam głośno i szybko ciesząc się, że jest jakaś wiedza którą mogę się pochwalić .
- Wyczuwałem inną , silniejszą energie ... powiesz mi kim jesteś czy nie ?
Wbiłam w niego nic nierozumiejący wzrok .
- Jestem wampirem - powtórzyłam nieco ciszej. Jego oblicze wyrażało tak głębokie współczucie, że instynktownie zdrętwiałam szykując się na coś strasznego .
- No tak może jesteś wampirem, ale ja... wyczuwam, oprócz tego coś innego .
- W takim razie powiedz mi, co to takiego ?
Zmarszczył brwi jakby skupiając się nad czymś .
- To jest coś potężnego nigdy czegoś takiego nie czułem.
Ucieszyłam się, jak nigdy widząc na horyzoncie zarys sylwetki Mickeya . Chciałam od niego usłyszeć wyjaśnienia. To co zrobił mi dzisiejszej nocy było okropne .
Ale to, co mówił nieznajomy wydawało mi się, wtedy niedorzeczne więc również dlatego tak się cieszyłam z widoku przyjaciela .
Przystojny Chłopak odwrócił się widząc mój uśmiech i wyprostował się jakby sparaliżowany strachem.
- Mike - wypowiedział to słowo z przerażeniem i bólem



( nieznajomy chłopak) 


Widząc Mike żołądek podszedł mi do gardła . Zapamiętałem go jako Wampira niegodnego zaufania. Wampira polującego na niewinne istoty . Księżycowe dzieci zabiły jego rodzinę .
Rozumiałem jego ból, ale ... jako duch światłości nie pochwalałem zemsty . Tym bardziej, że tylko część z   nich przyczyniło się do jego cierpienia . Znienawidziłem go po tym jak zamordował mojego przyszywanego brata ....


_____________________________________________________________________

Dedykacja dla
                        Anonimów
     Wiccy - http://nomen.blox.pl/html
fallen - http://visual-dreams.blog.onet.pl/
Marionetki Losu -  http://marionetka-losu.blog.onet.pl/
Benkowej - http://na-pograniczu-mroku.blog.onet.pl/
szczególne podziękowania dla  love you - dzięki za wyłapanie błędu :) - podaj linka do swojego bloga bo chcę cię dodać do polecanych :)

THX :)

Z godnie obietnicą dłuższe . Liczę na komentarze ponieważ naprawdę się napracowałam :)


Podobało się ? Dołącz do członków tego bloga ( na samej górze )....




Robię sobie tygodniową przerwę.
Jeśli ktoś chce być poinformowany o moim powrocie napisać w komentarzach :)